سومین جلسه ی هم اندیشی استادان دانشکده کشاورزی برگزار شد
خلاصه خبر: به گزارش روابط عمومی دانشکده، سومین جلسه ی هم اندیشی استادان دانشکده کشاورزی در روز چهارشنبه 3/9/95 برگزار شد. به گزارش روابط عمومی دانشکده، سومین جلسه ی هم اندیشی استادان دانشکده کشاورزی در روز چهارشنبه 3/9/95 برگزار شد. در این جلسه که با حضور آقای دکتر ناصری، مدیر طرح ملی تغییر آب و هوا، برگزار شد پس از تلاوت آیاتی از کلام ا... مجید، ابتدا خانم دکتر چوبچیان، دبیر اجرایی این جلسات ، ضمن عرض خوشامد به مهمان مدعو این جلسه، به شرح مختصری از مهم ترین مسائل و مباحث مورد بحث و گفتگو در دو جلسه ی گذشته که با موضوع تغییر اقلیم برگزار شد، پرداخت و سپس آقای دکتر ناصری در این زمینه گفت: این باعث خوشحالی است که در یک جمع دانشگاهی، یک موضوع علمی را که واقعا مبتلابه کشور ما است و به صورت یک سرطان پیشرونده دارد تمام منابع ما را تحت تأثیر جدی قرار میدهد، به بحث و گفتگو گذاشته شده است. إن شاء الله این الگو در سایر دانشگاهها، پژوهشکدهها و مراکز علمی نیز دنبال شود.
از حدود 15 سال پیش، اولین طرح تغییر اقلیم شروع شد.در این طرح بیشتر مسئلهشناسایی این پدیده در کشور مدنظر بود و تهیه لیست سیاهه انتشار گازهای گلخانهای، پتانسیل موجود کشور از لحاظ انتشار و اینکه برنامههای آتی چه هستند، دنبال میشد. در طرح دوم مباحث مرتبط با سازگاری به صورت خیلی جدیتر در دستور کار قرار گرفت؛ مانند اثرات آن بر بخش بهداشت، بخش منابع طبیعی و تنوع زیستی، آب خیلی پررنگتر و کشاورزی به شکل جدیتر بررسی شد.. از منظر نهادسازی هم پیشنهادی به هیئت دولت ارائه شد و در کمیسیون زیربنایی مورد تصویب قرار گرفت که یک مرجع ملی در خصوص هماهنگی موضوعات مرتبط با تغییر اقلیم وجود داشته باشد، که از آن به عنوان کارگروه یا کمیته ملی تغییر اقلیم یاد میکنند و الان هم وجود دارد. در سال 92، بعد از تعویض و تحویل دولت، به نظر آمد که هم کمیته ملی و هم کمیته فرعی، نقش خودشان را به خوبی ایفا نمیکنند، بنابراین تراز کمیته به نیمی از کابینه دولت ارتقا یافت. اعضای کمیته شامل معاونت حقوقی ریاست جمهوری، سازمان حفاظت از محیط زیست، سازمان انرژی اتمی، وزرای مرتبط مانند وزیر امور خارجه ، وزاری نفت، نیرو، جهادکشاورزی و وزارت علوم ،سازمان هواشناسی می باشد. این کمیته سه کارگروه یا سه کمیته تخصصی دارد که یکی از آنها دبیرخانه ملی IPCCاست و دوم یک کمیته ی تخصصی ملی است که نقش آن در هماهنگیهای ملی، بحثهای کارشناسی است؛ و سوم کمیته مذاکراتی است .سازمان محیط زیست نیز در حال پیگیری است که یک اداره کل مستقل در خصوص تغییر اقلیم شکل بگیرد . اما در رابطه با موضوع طرح، باید عنوان کنم که در حال حاضر طرح سوم مراحل آخر خود را طی میکند. در این طرح هدف این است که میزان اثرپذیری، برنامههای کاهش انتشار و گزارشی که کشور موظف است به عنوان یک کشور درحال توسعه، هر چهار سال به سازمان ملل متحد ارائه دهد، تهیه کند. سه موضوع دیگر در کشور دنبال شده است؛ اولین کار، اقتصاد کربن بود که در دستورکار نشستهای بینالمللی هم است، بخصوص از کشورهایی مثل جمهوری اسلامی ایران که جزو ده کشور اول منتشر کننده گازهای گلخانهای است، توقع دارند که برنامه اقتصاد کم کربن را دنبال نماید. تلاش این است که در برنامه ششم توسعه اینها مدنظر قرار بگیرد و قبل از 2020 برای کاهش انتشار و سازگاری، بتواند خود را آماده نماید. بعد از آن، کشور به دلیل عضویتش در کنوانسیون تغییر آب وهوا موظف است که برنامهای تحت عنوان IVCرا ارائه بدهند که به شکل کلان و به صورت استراتژی معین کند که میزان مشارکتش در انتشار گازهای گلخانهای کره زمین به چه شکل و چه مقدار است؟ در این خصوص با وزارتخانه های نفت، نیرو، جهاد کشاورزی و وزارت امور خارجه در تماس هستیم. تعهدات جهانی نیز ارائه فناوری است، ولی بدون کمکهای مالی، بلاعوض که رقمی حدود 45 میلیارد دلار هزینه بر می دارد، ولی حدود 30 میلیارد دلار هزینه فرصت بابت کاهش مصرف انرژی به دنبال دارد. برنامه سوم ملی، در دورههای 5 ساله، بازبینی می شود. اعم این برنامه در چهار فصل کلی شامل مباحث کاهش انتشار گاز کشور، مباحث آب، امنیت غذایی و کشاورزی و موضوع تنوع زیستی و منابع طبیعی است. در ادامه نیز بخش بهداشت اضافه شد برای آن نمایندگان دستگاههای دولتی و دانشگاه ها به صورت رسمی دعوت میشدند، و سعی شد بخش خصوصی نیز وارد عمل شود. چون در خصوص تغییر اقلیم دیگر دولت عِده و عُده ی لازم را ندارد، همچنین NGOها هم دعوت شدند چراکه اعتقاد داریم موضوعات مرتبط با تغییر اقلیم، موضوعاتی است که به سبک زندگی و جامعه اثر می گذارد. عملیاتی کردن یک برنامه چالش های خاص خود را دارد. از طرفی تصمیمسازها و تصمیمگیرهای دولت حاضر نیستند یک تنش اجرایی را به سیستم خود وارد کنند؛ امیدواریم بتوان ظرف یکی دو ماه آینده، برنامه راهبردی اقدام مقابل تغییر اقلیم به هیئت دولت ارائه شود؛ البته دو مرتبه نیز در کمیته ملی که تراز آن در سطح تراز وزرا و معاون رئیس جمهور است، در خصوص آن صحبتهای مبسوط شده است. البته برنامههای تحقیقاتی متنوعی در کشور هم اکنون در حال جریان است ، دانشگاهها، اساتید به صورت تکی یا به شکل جمعی در قالب پروژهها مشغول فعالیت هستند. انتظار ما این است که به طور منطقی برنامههای کلان پژوهشی نوک پیکان باشند و فضا را بازکنند و بشکافند ودستگاهها به عقبه آن حرکت کنند. به نظر میآید با آن زیرسازیهایی که انجام شده است، در بعضی از این طرحها، چنین فضایی وجود ندارد. در واقع این برنامه یکی از آنهاست که سعی میکند و کمک میکند به یک سرانجام برسد. آقای دکتر ناصری در ادامه افزود: کنوانسیون تغییر آب و هوا که UNFCCC، United Nations Framework Convention on Climate Changeاست، عالیترین مرجع تصمیمگیری آن که براساس اجماع تصمیمگیری میکند، همین کنفرانس متعاهدین آن است که حدود صد و پنج یا شش کشور در آن عضو هستند و بزرگترین و فراگیرترین برنامه جنبی اقدام محیط زیستی است که سازمان ملل دارد. در اجلاس پاریس(COP 21) یک برنامهای تهیه شد که در کشور به اسم توافقنامه پاریس مشهور است و کلیات آن در مجلس نیز تصویب شد. در هفته اول فرآیندها،به دلیل تضاد بسیار جدی که وجود دارد، به شکل کارشناسی و چانهزنی دنبال میشد ، مثلا بلوم برگ میگوید پیش بینی میکند تا سال 2030 بیش از سه هزار تریلیون دلار در این موضوع خواهد چرخید و این رقم سرسامآور است بنابراین یک اقتصاد بسیار عظیم، در سطح بینالمللی، پشت پرده این برنامه خواهد چرخید. در هفته دوم یک متن چند لایه به شکل توافقی مورد اجماع کشورها قرار گرفت که حدود 22 بند دارد که حدودا از بند 13 به بعد آن، در خصوص فرآیند پیادهسازی برنامه است. شرط اعمال شدن و اجرایی شدن این برنامه آن است که 55 کشور که حداقل 55 درصد از انتشار جهان را دارند، به شکل رسمی به توافقنامه بپیوندند؛ یعنی این کشورها، براساس مرجع تصمیمگیری و سیاستگذار خود به صورت رسمی آن را تصویب کنند؛ تا عملا قبل از نشست سران در مراکش، این برنامه رسمیت پیدا کرد که بسیار دور از انتظارها بود. در هر حال برنامه اقدام کشورها در قالب تفاهمنامه پاریس شکل گرفته است و از سال 2020 به بعد اجرا خواهد شد. کشور ما هم برنامه اولیه کاهش انتشار خود را تا 12 درصد آماده کرده است،ولی عملیاتی شدن آن همانگونه که گفته شد چالش های خاص خود را دارد، که بخشی از آن برمی گردد به فناوری و دسترسی کمتر ما به زیرساخت های مناسب و از طرفی عدم توانایی هضم تکنولوژیهای بالا. چالش های مالی بخش دیگری از آن است که دلیل آن فشارهایی که به خصوص در 5 –6 سال اخیر به کشور آمده، است البته بخش عمدهای از این سرمایهگذاری در قالب صرفهجویی های مصرف انرژی برمیگردد که به مرور زمان سرمایه برمیگردد. در هر صورت توافقنامه پاریس هم یک فرصت است و هم تعهدآور که باید جنبه های مثبت و منفی آن مدنظر باشد. این توافق نامه جامع است یعنی هیچ چیز دیگری این را تحت تأثیر قرار نمیدهد و هرگونه تغییر باید در قالب تفاهمنامه پاریس با نظر اجماعی متعاهدین دنبال شود. از نیازهای دیگر لزوم حضور وزارت علوم است که به افرادی برای آموزش تخصص های مختلف وارد دانشگاه ها می شوند، کلیدهای مدیریتی نیز داده شود. به همین افراد باید توصیه شود که محیط زیست کشور همانند کشتی کلانی است که همه در آن سوارند، لذا بدون توجه به رشته اصلی، این مباحث باید در وزارت علوم نهادینه گردند. 12 دی 1395 / تعداد نمایش : 2636
|